Sunday, December 29, 2013

Jak u mamy

Upieklam na swieta karpatke i przynioslam kawalek mezowi.
Popatrzyl. Sprobowal. Zjadl caly kawalek.
- Dokladnie taka, jak robila moja mama.

Jestem idealem zony.

Saturday, November 23, 2013

Podróże małe i duże (2/2)

Mruczac "excuse me" usadowilam sie przy oknie, obok starszej pani, ktora miala byc moja towarzyszka podczas dziewieciogodzinnego lotu do Chicago. Zdjelam kurtke, wetknelam polokragla poduszke miedzy glowe a ramie, i zajelam sie przegladaniem newsow na iPhonie (bo jeszcze bylismy na lotnisku).
Pani obok mnie rozmawiala przez telefon po polsku:
- No tak, tak. No juz zaraz kolujemy. No dobrze, to caluje. No pa. Cmok. Cmok, cmok, cmok. Cmok, cmok. Cmok, cmok, cmok, cmok, cmok.

Hmmm...

Gdy pani odlozyla sluchawke, zagadnelam do niej:
- Mozemy rozmawiac po polsku. Mam nadzieje, ze milo spedzimy razem lot.
- Oj tak, tak, bo wiesz, probowalam sie dodzwonic do Wieski, ale telefon mi wylaczyli w Polsce. To Zenek mi poradzil, zeby zadzwonic do Orange, no i zadzwonilam dzis rano, to mi wlasnie podlaczyli no i teraz moge wreszcie rozmawiac, bo mialam udar 3 tygodnie temu... czekaj, znowu Krysia do mnie dzwoni.... No czesc. - pani zwrocila sie do osoby w sluchawce - No czemu sie do mnie nie odzywalas, glupia torbo??? No tak, juz kolujemy. No pa. Cmok. Cmok, cmok, cmok. Cmok, cmok.

W tym momencie pozalowalam, ze nawiazalam jakikolwiek kontakt, ale postanowilam nie tracic ducha. Wyjelam sluchawki, wlaczylam "The Hangover Part III" na ekranie przede mna, i rozpoczelam blogie odmozdzanie.
Pani jednak nie dawala za wygrana. W ciagu nastepnych 9 godzin dowiedzialam sie, ze mieszka w Chicago od 20 lat, lata do Polski srednio 2 razy do roku, ma amerykanski paszport, ma jedna corke w Polsce a druga w Stanach, i wielu, wielu innych pasjonujacych szczegolow z jej zycia.

Na krotko przed ladowaniem rozdano nam deklaracje celne do wypelnienia.
- A jak to sie wypelnia? - zapytala mnie pani.
Zdziwilo mnie pytanie, bo, dla osoby, ktora mieszka w Stanach od 20 lat, ma amerykanski paszport i lata na trasie Stany - Polska 2 razy do roku, wypelnianie deklaracji celnej powinno byc czyms naturalnym i zrozumialym.
- Ta jest, jak pani widzi, po niemiecku. Prosze poprosic stewardesse o angielska wersje, wtedy na gorze wpisze pani odpowiednie dane z paszportu, a ponizej odpowie na pytania "tak" lub "nie" i podpisze.
Niestety, na pokladzie nie bylo angielskich wersji deklaracji, bo sie skonczyly.
- Przed kontrola imigracyjna na stoliku bedzie caly stosik, moze pani wziac stamtad i wypelnic.
- Ale pomozesz mi, tak?
- Nie wiem, czy bede miala wystarczajaco duzo czasu. Mam nastepny lot godzine i 15 minut po ladowaniu, wiec moge nie zdazyc. Jesli pospieszy sie pani i pojdzie ze mna, to moge pani pokazac, gdzie leza deklaracje. Prosze sie nie martwic, bedzie tam cala masa Polakow, i na pewno ktos pani pomoze.

Po wyladowaniu kobieta gnala za mna przez caly terminal az do kontroli imigracyjnej. Na miejscu okazalo sie, ze zniesiono obowiazek wypelniania deklaracji celnych dla obywateli USA, i ze teraz wystarczy zeskanowac paszport w okienku, zrobic sobie zdjecie, odpowiedziec na pytania na ekranie, wcisnac "zatwierdz", "drukuj" i sprawa zalatwiona.
Stanelam w kolejce. Pani za mna. Przede mna jakies 10 osob.
Podeszla do mnie jedna z pasazerek, Amerykanka, z prosba, abym pomogla odpowiedziec na pytania na ekranie jakiejs Polce, ktora ZA GROSZ NIE ROZUMIE PO ANGIELSKU. Spojrzalam w strone Polki: przede mnia stala dziewczyna, pare lat starsza ode mnie, z amerykanskim paszportem w reku.
Za mna moja towarzyszka podrozy, ze swoim, amerykanskim paszportem, ciagnela mnie za rekaw, pytajac, czy przetlumacze jej to, co bedzie na ekranie.

Nie rozumiem, jak mozna mieszkac w jakims kraju od 20 lat, miec jego obywatelstwo i nie umiec porozumiewac sie w jezyku tego kraju. Rozumiem, ze te kobiety mieszkaja pewnie w polskiej dzielnicy, z polskimi mezami, pracuja w firmach prowadzonych przez Polakow, kupuja samochody od polskiego dilera, a domy od polskiego agenta nieruchomosci, ale nieznajomosc jezyka kraju, ktorego obywatelstwo posiadaja, wydaje mi sie ogromna ignorancja.

Thursday, November 21, 2013

Podróże małe i duże (1/2)

Moja wycieczka do Polski trwała tym razem 2 tygodnie. Nauczona doświadczeniem zeszłego roku postanowiłam spędzić na urlopie więcej czasu i spokojnie poodwiedzać rodzinę i znajomych. 
Na urlopie - to trochę za dużo powiedziane. Z zaplanowanych 40 godzin urlopu wykorzystałam może połowę. Wieczorami i nocami pracowałam - bo nikt w firmie nie był w stanie mnie zastąpić. Przyznam, że to miłe: być niezastąpioną (tak, wiem, że nie ma ludzi niezastąpionych, ale w tym momencie byłam taką osobą). Po powrocie do Stanów otrzymałam serię pochwał i ciepłych słów od szefowej i szefa szefowej. 

Lot powrotny (tak samo jak i lot do Polski) spędziłam w samolocie linii Airberlin. Po kilkukrotnym przepakowywaniu bagażu, stanęłam przed odprawą z bagażem głównym, ważącym 24 kilo, bagażem podręcznym na kółkach, wypełnionym ośmioma pudełkami "michałków", "kasztanków", "tiki-taków" i "ptasich mleczek", batonami, książkami i laptopem, oraz plecaczkiem z kosmetyczką, kolorowym magazynem poduszką i świeżo nabytymi butami.
Ku mojej wielkiej uciesze bagaż podręczny przeszedł test wagowy i oddalił się na taśmociągu w nieznanym bliżej kierunku. Wyposażona w bagaż na kółkach i plecaczek poleciałam do Berlina.
Przy wejściu na terminal, z ktorego odlatywałam do Chicago, zważono mój bagaż podręczny: 14 kg.
- Pani bagaż jest za ciężki - powiedziała pani z obsługi. - będzie pani musiała go nadać.
- Jak to: nadać? - zdziwiłam się. - Przecież zostałam z nim wpuszczona na pokład poprzedniego samolotu bez problemu.
- Przykro mi. - powiedziała pani - to pomyłka obsługi na poprzednim lotnisku. Mamy ten problem z większością pasażerów przylatujących z Polski i Ukrainy. Musi pani nadać bagaż. To będzie kosztowało 105 euro.
- 105 euro??? - prawie się zachłysnęłam. - Przecież to nie moja wina, że nie zważono mojego bagażu w Polsce i wpuszczono mnie z nim na pokład. Mój poprzedni lot był liniami Airberlin, ten również jest Airberlin, powinniście mieć jakieś stałe zasady postępowania i albo ważyć bagaż na starcie, albo nie ważyć go wogóle. Gdybym wiedziała, że tyle będzie mnie ta przyjemność kosztować, to spakowałabym się inaczej.
Pani przeprosiła, ale obstawała przy swoim: muszę nadać bagaż i zapłacić.
- Nie mam z panią problemu - powiedziałam szukając portfela - bo wykonuje pani swoją pracę. Ale będę musiała złożyć skargę na linie lotnicze. Nie podoba mi się państwa brak konsekwencji.
Wyjęłam laptopa z bagażu na kółkach i włożyłam do plecaczka. Pani zważyła bagaż ponownie: 10 kg. Z plecaczkiem: ponad 18. Poszprechała coś z koleżanką z obsługi, postukała w komputer, wydrukowała mój bilet i, wręczając mi go, powiedziała:
- Niech pani idzie i nie płaci. Ja pani nie widziałam.

Thursday, October 17, 2013

Rozmowy sedziow przysieglych podczas przerwy na lunch

- Wczoraj wieczorem potracilam szopa, wracajac z mojej imprezy urodzinowej - mowi R, 80-letnia staruszka - wgniotl caly przod w mojej nowej Toyocie Prius!
- To ciekawe, jak takie male stworzenie moze zniszczyc kawal karoserii... - zadumalam sie.
- Oj moze! - wykrzyknal lysy olbrzym, weteran Marines - a na dodatek jest ich coraz wiecej. Jeleni tez. Slyszalem, ze ktos kiedys pozwal Departament Zasobow Naturalnych o to, ze nie kontroluja ilosci zwierzat i narazaja kierowcow na wypadki.
- Pozwij szopa, R - odparlam lekko rozbawiona. - postawimy go przed nasza lawa przysieglych i uznamy za winnego.

:)

Tuesday, October 15, 2013

Jury duty (3/3)

Po przerwie na lunch wrocilismy wszyscy do sali rozpraw. Pojawila sie rowniez stenografistka. Zaczelo sie przesluchiwanie swiadkow. 

Do 5PM przesluchano dwoch braci oraz syna jednego z nich, w ktorych to kierunku padly strzaly ze strzelby oskarzonego. Ich historie niewiele sie roznily, glownie szczegolami, do ktorych namietnie przyczepial sie obronca, probujac podwazyc wiarygodnosc swiadkow. Pozwolono nam robic notatki w notatnikach, ktore rozdal nam przyjemny blondyn. Przez glowe przechodzily mi rozmaite mysli, w szczegolnosci zas ta, ze w moich rekach waza sie losy typa siedzacego obok policjanta. Dziwne uczucie.

O 5PM wypuszczono nas do domu i kazano przyjsc nazajutrz o 9AM. 

Rano sprawa rozwiazala sie sama: oskarzony w ciagu nocy zmienil zdanie i przyznal sie do straszenia bronia (jednego z czterech zarzutow). To oznaczalo, ze proces musial sie zakonczyc a cala sprawa musi byc poddana ponownej analizie. Podejrzewam, ze oskarzony dostal propozycje pojscia na ugode: zlagodzenie zarzutow w zamian za ujawnienie szczegolow dotyczacych narkotykowej dzialalnosci jednego z braci, do ktorych strzelal. 

Przed poludniem podziekowano nam i zwolniono nas ze sluzby sadowej zaznaczajac, ze prawdopodobnie zostaniemy ponownie wezwani do procesow zwiazanych z tym, ktory wlasnie sie odbyl, nie powinnismy wiec szukac zadnych informacji na temat tego, co zaszlo miedzy bracmi a podejrzanym typem.

W piatek, 11. pazdziernika, po 5PM, zadzwonilam do sadu aby sprawdzic, czy jestem potrzebna w nastepnym tygodniu, ale nie bylo zadnych procesow w grafiku. Poczekamy, zobaczymy co bedzie. Mozliwe, ze bede miala jeszcze okazje brac udzial w budowaniu demokracji Stanow Zjednoczonych.

Sunday, October 13, 2013

Jury duty (2/3)

W kazdy piatek po rozpoczeciu sluzby w sadzie, po godzinie 5PM, obywatel ma obowiazek wykrecenia numeru sadu i wysluchania wiadomosci dotyczacej procesow w nastepnym tygodniu. Jesli zadne sie nie odbywaja, mozna nie pojawiac sie w sadzie i spac spokojnie.
W piatek 4. pazdziernika zapomnialam zadzwonic. O 8 rano w poniedzialek wykonalam zalegly telefon i dowiedzialam sie, ze we wtorek rozpoczyna sie proces, ze bedzie wybierana lawa przysieglych i ze cala akcja zacznie sie o godzinie 8:30AM. 
We wtorek rano pojechalam do sadu. Wraz ze mna na wezwanie stawilo sie okolo 60 osob, w tym tata mojej bylej szefowej oraz rodzice mojej obecnej szefowej (mieszkam w bardzo malym hrabstwie i prawdopodobienstwo spotkania kogos znajomego jest bardzo duze). Punktualnie o 8:30 na sale wszedl przyjemny blondyn, przedstawil sie jako clerk of court i powiedzial, ze od rozpoczecia procesu bedzie posredniczyl miedzy lawa przysieglych, prawnikami oraz sedzia (te osoby nie moga sie ze soba w zaden sposob porozumiewac). Sprawdzil liste obecnosci i wlaczyl nam film instruktazowy pouczajacy nas, co sie bedzie dzialo i czego sie spodziewac. 
Kazano wstac. Na sale wszedl sedzia w todze, dwoch oskarzycieli, obronca oraz podejrzanie wygladajacy typ w asyscie policjanta. Kazano usiasc. 
Blond posrednik wyciagnal liste, na ktorej wydrukowane byly imiona i nazwiska 26 osob wylosowanych przez komputer. W tym moje, taty mojej bylej szefowej oraz rodzice mojej obecnej szefowej. 
Usiedlismy wszycy na krzeslach ustawionych pod sciana przeciwlegla do tej, pod ktora siedzial sedzia (tak, dokladnie tak jak na filmach!). Oskarzyciel wstal i zaczal zadawac nam pytania majace na celu ustalenie, czy nadajemy sie na sedziow przysieglych. 
Za zgoda obroncy oraz z aprobata sedziego, wyeliminowano wszystkich tych, ktorzy osobiscie znali oskarzonego lub swiadkow. A bylo ich niemalo. Odpadl wygladajacy na harlejowca facet, ktory znal swiadkow od piatego roku zycia i chodzil z nimi razem do szkoly. Odpadlo pare osob, w tym rodzice mojej szefowej, ktorzy wiedzieli o sprawie tyle, ze (jak sami przyznali) nie byliby w stanie zachowac bezstronnosci.
Przyszla kolej na bardziej szczegolowe przesluchiwanie kandydatow na przysieglych. Zadawane pytania mialy duzy zwiazek z majacym sie odbyc procesem. Odpadl tata mojej bylej szefowej, ktory z cala moca stwierdzil, ze palacz marihuany w zadnym wypadku nie moze byc prawdomownym swiadkiem, i ze musi byc natychmiast zamkniety w wiezieniu. Po oskarzycielu pytania zadawal obronca. Za kazdym razem nowe osoby z sali zastepowaly te, ktore odpadly.
Po wyczerpaniu puli pytan przyszla kolej na eliminacje 12 osob, 6 przez oskarzenie i 6 przez obrone. Na krzeslach pozostalo 14 osob, w tym ja (hura!). Kazano nam wstac. Zaprzysiezono nas na sedziow, pouczono, ze o sprawie nie mozemy rozmawiac miedzy soba ani z nikim innym az do konca procesu. Zaznaczono rowniez, ze nasza decyzja co do losow podejrzanego ma zapasc jedynie w oparciu o to, co uslyszymy w sadzie, nie powinnismy zatem szukac informacji na temat tego, co zaszlo, w internecie, gazetach, telewizji, lub tez jezdzic na miejsce przestepstwa na samodzielne ogledziny.
Jeden z oskarzycieli przeczytal typowi nastepujace zarzuty:
- usilowanie potrojnego zabojstwa,
- zastraszanie bronia,
- posiadanie nielegalnej broni,
- zniszczenie mienia.
Moja ekscytacja siegla zenitu: tu, gdzie mieszkam, jakiekolwiek przestepstwa sa niezwykla rzadkoscia, a tu wlasnie zaprzysiezono mnie do strzelaniny! Coz za rarytas!

Friday, October 11, 2013

Jury duty (1/3)

Pod koniec wrzesnia otrzymalam wezwanie do zasiadania w lawie przysieglych w lokalnym sadzie w pazdzierniku, listopadzie i grudniu.

Kazdy obywatel Stanow Zjednoczonych ma obowiazek sluzyc jako sedzia przysiegly, jesli dostaje wezwanie. Niektorzy takiego wezwania nie dostaja cale zycie. A niektorzy, wliczajac swiezych obywateli (takich jak ja), dostaja je nawet kilka razy.
Moje pierwsze wezwanie otrzymalam jeszcze przed otrzymaniem obywatelstwa. Komus widac cos sie pomylilo. Musialam odmowic, gdyz osoby, ktore nie sa obywatelami, nie moga sluzyc jako sedziowie przysiegli. Proba stawienia sie na wezwanie bylaby jedynie strata mojego czasu.
Wrzesniowe wezwanie przyjelam z niejaka ekscytacja: zawsze to nowe doswiadczenie.
Wiekszosc moich znajomych probuje wykrecic sie od sluzby w sadzie. Jest to mozliwe, ale nie latwe. Czasami potrzebne jest orzeczenie od lekarza, ze ktos w takim przedsiewzieciu nie jest w stanie wziac udzialu ze wzgledu na stan zdrowia. Czasami pracodawca moze napisac pismo wyjasniajace, ze nasza nieobecnosc narazi firme na ogromne straty finansowe (procesy ciagnia sie niekiedy tygodniami).
Za sluzbe w sadzie nie otrzymuje sie "normalnego" wynagrodzenia. W przypadku Iowa jest to $30 za dzien sluzby plus rekompensata za przejechane mile. Mysle, ze to wlasnie sprawia, ze wiekszosc ludzi unika sluzby w sadzie jak ognia.

Moja nieobecnosc w pracy zdecydowanie narazilaby firme na straty finansowe, ale postanowilam zacisnac zeby, pracowac nocami i spelnic obywatelski obowiazek.
No dobrze, przyznaje sie: chcialam odbyc sluzbe w sadzie z czystej ciekawosci :) .
Wypelnilam formularzyk zalaczony do wezwania (podstawowe dane, oswiadczenie, ze jest sie obywatelem i umie plynnie poslugiwac jezykiem angielskim, daty planowanych wakacji, etc), wyslalam do sadu i oczekiwalam na nadejscie pazdziernika...

Thursday, September 12, 2013

Dostrojeni

Jadę do pracy i słucham radia. Z głośników płynie "American Woman" Lenny'ego Kravitza. Zadowolona kiwam sie w rytm muzyki, wybijając rytm o kierownicę.
Mija mnie duży, czerwony Ford pickup, którego kierowca kiwa sie w dokładnie tym samym tempie, co ja, wybijając rytm o kierownicę.
:)

Sunday, September 1, 2013

Salsa gruszkowo - paprykowa

Ostatnio zajmuje sie jedynie chodzeniem do pracy, spaniem i robieniem przetworow. Kilka dni temu zebralismy z Michaelem 5 galonow gruszek, z ktorych zrobilam salse. 
Przepisy w Stanach Zjednoczonych podawane sa za pomoca kubkow (cup), funtow (lbs) i uncji (oz), stad dziwne wartosci w mililitrach po przeliczeniu:
---

1 kubek octu (236 ml)
3 kubki dosc drobno (ale nie za drobno) pokrojonych, obranych i wydrazonych gruszek (709 ml)
3 czerwone papryki, dosc drobno pokrojone, bez pestek
3 zielone papryki, dosc drobno pokrojone, bez pestek
1 kubek cukru (236 ml)
2 lyzki soli
2 lyzeczki suchej musztardy (nie mam pojecia, jaka to jest sucha musztarda, dalam normalna)
1 lyzeczka zmielonej kurkumy
1/2 lyzeczki zmielonego ziela angielskiego
1/2 lyzeczki swiezo zmielonego czarnego pieprzu

I. Przygotowac duzy garnek (do pasteryzacji), sloiki i pokrywki

II. W garnku ze stali nierdzewnej polaczyc gruszki i ocet. Dodac papryki, cukier, sol, musztarde, kurkume, ziele angielskie i pieprz. Zagotowac na srednim ogniu, mieszajac. Zmniejszyc ogien i gotowac przez kilka minut, mieszajac od czasu do czasu, az calosc lekko zgestnieje (ok. 5 minut).

III. Wlac salse do sloikow, zostawiajac 1/2 cala (1 cm) wolnej przestrzeni. Wytrzec brzegi sloikow, zakrecic. 

IV. Zagotowac wode w duzym garnku. Wlozyc sloiki do wody (musza byc calkowicie przykryte woda). Poczekac az woda ponownie sie zagotuje. Pasteryzowac przez 20 minut. Zdjac pokrywke, poczekac 5 minut, wyciagnac sloiki, ostudzic.

---
Ball Complete Book of Home Preserving


Wednesday, August 21, 2013

Mutton Busting

Kilka dni temu w Des Moines odbyl sie Iowa State Fair - czyli Wielki Targ Stanu Iowa. Jest to jedna z najwiekszych tego typu imprez w Stanach Zjednoczonych. 
Na Iowa State Fair mozna zobaczyc najnowsze osiagniecia w zakresie technologii rolniczej, jak rowniez te najstarsze. Mozna podziwiac najwieksze byki, najwyzsze lodygi kukurydzy, najciezsze dynie. Mozna wystartowac w zawodach w robieniu przetworow / kolder / silnikow parowych. Mozna obejrzec wystawe koni / psow / krolikow. Mozna skosztowac kielbasy smazonej w ciescie na patyku, kukurydzy smazonej w ciescie na patyku, snickersa smazonego w ciescie na patyku lub... kostki masla smazonej w ciescie na patyku (to ostatnie mnie rowniez nie miesci sie w glowie). Na Iowa State Fair mozna zobaczyc wszystko, co w jakis sposob wiaze sie z rolnictwem lub hodowla zwierzat. 

To wszystko jednak nie jest dla mnie az tak zadziwiajace, jak zawody rodeo dla dzieci zwane Mutton Busting. Zapraszam do obejrzenia ponizszego filmiku.


Tak bawia sie iowanskie dzieci :) .

Monday, August 19, 2013

Prawa i obowiazki obywatela Stanow Zjednoczonych

Troche informacji o tym, co to znaczy byc obywatelem Stanow Zjednoczonych:

Obywatel Stanow Zjednoczonych ma prawo:
- Do wyrażania siebie.
- Do praktykowania dowolnej religii, lub nie praktykowania zadnej religii.
- Do szybkiego, rzetelnego procesu sadowego.
- Do glosowania w wyborach.
- Do ubiegania się o prace w urzedzie federalnym, wymagajaca obywatelstwa amerykańskiego.
- Do kandydowania w wyborach na stanowisko rzadowe.
- Do dazenia do "życia, wolnosci i szczescia."

Obywatel Stanow Zjednoczonych ma obowiazek:
- Wspierac i bronic Konstytucji.
- Byc swiadomym kwestii spolecznych.
- Glosowac w wyborach.
- Przestrzegac praw.
- Szanowac prawa, przekonania i opinie innych.
- Brac udzial w zyciu lokalnej spolecznosci.
- Placic podatki.
- Pelnic obowiazki przysieglego w sadzie, jesli zostanie wezwany.
- Bronic kraju, gdy sytuacja tego wymaga.

Jako obywatel Stanow Zjednoczonych moge: 
- Posiadac paszport Stanow Zjednoczonych.
- Wystapic o "zielona karte" dla niektorych czlonkow mojej rodziny.

Kilka tygodni po otrzymaniu obywatelstwa, zlozylam dokumenty o paszport. W ciagu 3 tygodni otrzymalam ksiazeczke paszportowa oraz karte paszportowa (wazna na przekraczanie granicy z Kanada, Meksykiem, Karaibami i Bermudami).

Stany Zjednoczone nie uznaja podwojnego obywatelstwa: nie ma dla nich znaczenia, czy jestem/bylam obywatelka innego kraju czy nie, czy zrzeklam sie poprzednich obywatelstw, czy nie. Jesli wypelnilam wszystkie warunki wymagane do otrzymania obywatelstwa amerykanskiego i zlozylam przysiege, to znaczy, ze jestem obywatelka Stanow Zjednoczonych i zadne inne obywatelstwa sie nie licza.

Nie moge juz wleciec do Stanow Zjednoczonych na polskim paszporcie, jedynie na amerykanskim. Caly czas moge wleciec do Polski na polskim paszporcie (jesli wlecialabym na amerykanskim, to moge zostac w Polsce bez wizy jedynie 90 dni w celach turystycznych).

Tuesday, July 23, 2013

Pesto z rukoli

4 czesci rukoli
1 czesc orzechow wloskich
1 czesc oliwy z oliwek
1 czesc tartego parmezanu
sol, pieprz, czosnek do smaku

Wrzucic wszysto do miksera, miksowac tak dlugo, az mikstura jest jednolita i gladka. Wlac miksture do sloikow, zamknac. Pesto, gotowe do spozycia, przechowywac w lodowce, lub zamrozic do pozniejszej konsumpcji.


Saturday, July 20, 2013

Cma ksiezycowa

Robiac codzienny obchod ogrodu natrafilam dzis na takie stworzenie w moich pomidorach:




Po wrzuceniu fotek na facebooka dowiedzialam sie od kolezanki, ze ten piekny owad to cma ksiezycowa. 
Wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Luna_moth) podaje, ze cma ksiezycowa jest jednym z najwiekszych motyli nocnych. Wystepuje w Ameryce Polnocnej. Osiaga rozpietosc skrzydel do 11 cm. Po wyjsciu z kokonu, motyl zyje jedynie 7 dni i skupia sie na znalezieniu partnera. Cmy ksiezycowe nie maja ukladu pokarmowego. 
Googlanie zaprowadzilo mnie rowniez na te strone: http://lodz.gazeta.pl/lodz/1,35153,9806047,Cma_ksiezycowa_w_lodzkim_zoo__Motyl_jak_z_innej_planety.html, z ktorej dowiedzialam sie, ze lodzkie zoo sprowadzilo 10 poczwarek cmy ksiezycowej w 2011 roku. Oczekiwanie na przepoczwarzanie owadow bylo wielkim wydarzeniem. 
A ja spotkalam jedna z tych "celebrytek" w naturalnym srodowisku! :)

Wednesday, June 26, 2013

Obywatelstwo

7 stycznia zlozylam papiery o obywatelstwo: aplikacje, kopie paszportu mojego i Meza, kopie rozliczen podatkowych za ostatnie 3 lata i pare innych dokumentow. 
28 stycznia pojechalam do Des Moines, gdzie zrobiono mi zdjecie i zdjeto odciski palcow. Otrzymalam rowniez ksiazeczke ze 100 pytaniami i odpowiedziami z zakresu historii Stanow Zjednoczonych oraz teorii praw obywatelskich, ktorych mialam za zadanie nauczyc sie spiewajaco.
Pod koniec marca, rowniez w Des Moines, odbyl sie moj test na obywatelstwo. Zadano mi 10 pytan oraz sprawdzono moja umiejetnosc komunikowania sie w jezyku angielskim. Bylam bardzo zaskoczona, ze moje akta, ktore pani wyciagnela z biurka, mialy grubosc okolo 4 cm. Co oni tam maja???

29 maja odbyla sie ceremonia przyznania mi obywatelstwa Stanow Zjednoczonych. Razem ze mna obywatelstwo zdobylo jeszcze okolo 50 osob z roznych krajow. 
Ceremonia rozpoczela sie gratulacjami od pani z Urzedu Imigracyjnego, ktora w skrocie wymienila nasze nowe prawa, obowiazki oraz przywileje. Pozniej zaspiewalismy hymn. Pozniej zlozylismy przysiege wiernosci i otrzymalismy nasze certyfikaty potwierdzajace, iz jestesmy prawdziwymi obywatelami Stanow Zjednoczonych. 
Z odzysku, ale jednak :) .







Ciesze sie, ze skonczyla sie moja biurokratyczna wycieczka do obywatelstwa. 
W przyszlym tygodniu skladam papiery o paszport :) .

Monday, June 24, 2013

Pella Tulip Time

Jak co roku, w pierwszy weekend maja, w pobliskim miasteczku Pella odbyl sie festiwal tulipanow - Pella Tulip Time (http://www.pellatuliptime.com/).
Kazdego roku pogoda krzyzuje plany organizatorom festiwalu. W zeszlym roku wiosna przyszla szybko i tulipany wzeszly za wczesnie. W tym roku wszystko wygladalo dobrze do czwartku. Po pieknej, slonecznej pogodzie przyszla burza sniezna. W piatek tulipany wygladaly tak (zdjecie nie moje):


Na organizatorow padl blady strach, ale szczescie sniezyca oddalila sie tak szybko, jak przyszla, a mokry snieg wspaniale zakonserwowal tulipany. W sobote pojechalam do Pella i mialam okazje podziwiac przepiekne kwiaty, roznych kolorow i ksztaltow. Nigdy wczesniej nie widzialam tak wielu rodzajow tulipanow:






Sunday, May 26, 2013

Tornado w Oklahomie

W poniedzialek 20 maja tornado zniszczylo ponad 1200 domow w Oklahomie. 
W tym dom mojego kolegi. 
Po raz pierwszy ktos, kogo znam, dotkniety jest taka tragedia. 
Nie potrafie sobie nawet wyobrazic, jak czulabym sie, gdybym stracila wszystko, co mam.

W ciagu ostatnich kilku dni moj telefon kilka razy wyswietlil alarm "zagrozenie tornadem" dla mojej okolicy. Przyznam, ze czulam sie troche nieswojo. 
Wogole mamy dosc niepokojaca pogode: duzo burz, deszczu i wiatru. Widac pogoda nadrabia zeszloroczne braki w opadach.

Thursday, April 25, 2013

Koniczynka

Barbie, klacz mojej koleżanki, która w zeszłym roku straciła źrebaczka, urodziła dziś wieczorem taką ładną "koniczynkę":

Wednesday, April 17, 2013

Wiosna w Iowa

Wraz z Wielkanoca przyszla do nas wiosna. Objawila sie wybitnie wysoka, jak na marzec, temperatura (20°C) i glosno spiewajacymi ptakami. 
Wyglad naszego ogrodu po zimie nieco mnie oslabil, ale staram sie nie dopuszczac do siebie mysli, ze nie bede w stanie go uporzadkowac. 

Jesienia zebralam ostatnie pomidory i rozpoczelam proces przygotowania pestek do przechowania: oddzielilam je od miazszu, zalalam odrobina wody i odczekalam tydzien az calosc ladnie sfermentuje. Wyplukalam pestki, wysuszylam na talerzu i schowalam do lodowki na cala zime. 
Z melonem sprawa byla duzo latwiejsza: po prostu umylam pestki i wysuszylam. Wujek Google podaje, ze jesli pestki melona plywaja po powierzchni wody, to nic z nich nie bedzie. Okazalo sie, ze wszystkie moje pestki plywaja po powierzchni wody, ale zdecydowalam sie zachowac je mimo wszystko. Okazalo sie, ze dobrze zrobilam.

Internet podaje, ze w regionie, w ktorym mieszkam, nalezy rozpoczynac sadzenie nasion pod koniec marca, czyli 8 tygodni przed przewidywanym ostatnim nocnym przymrozkiem. 27 marca zakupilam specjalne "seed starters" i zabralam sie za sadzenie pomidorow, melonow kantalupa (nie pokladalam w nich zbyt wielkich nadziei) oraz kilku rodzajow ostrozek (delphinium):





Melon 3 dni pozniej:



Pomidor 4 dni pozniej:



6 dni pozniej:



7 dni pozniej: 





8 dni pozniej korzonki przebily "startery", wiec zgodnie z zaleceniem producenta przesadzilam roslinki do wiekszych doniczek:





Dzien 8: roslinki zaczely wypuszczac kolejne liscie. Internet podaje, ze od tej pory rosliny aktywnie przeprowadzaja proces fotosyntezy:



Moj kolega, ktory ma doswiadczenie w ogrodnictwie, posadzil cala mase pestek pomidorow i nie wykielkowalo mu nic (podejrzewam, ze to dlatego, ze kupil trefne nasiona, a nie mial swoich zeszlorocznych). Jestem zaskoczona moim sukcesem: wszystkie pestki pieknie wykielkowaly i ladnie sie rozwijaja. Mam nadzieje, ze to nie przyslowiowe "szczescie poczatkujacych" (beginners luck), i ze zawsze bede odnosila takie sukcesy. 
No i, ze sadzonki pomidorow i melonow zamienia sie w potezne, fantastycznie owocujace rosliny.

Monday, April 15, 2013

Boston Marathon 2013

Co roku w kwietniu Maz lata do Bostonu, robic zdjecia na Boston Marathon. W tym roku, oczywiscie, nie mialo byc inaczej. 
W zeszla srode Michael zdal sobie sprawe, ze bardziej jest potrzebny w weekend w biurze, niz jako kolejny fotograf na maratonie. Zadzwonil do szefa, ktory juz od kilku dni byl w Bostonie (bo ten maraton to wielkie wydarzenie i wymaga specjalnych przygotowan) i poprosil o pozwolenie pozostania w biurze w weekend. 
I zostal. 
Dzis po poludniu krajem wstrzasnela wiadomosc o wybuchu bomb w okolicy linii mety Maratonu Bostonskiego. Czyli dokladnie tam, gdzie bylby Maz. Michael zawsze, ZAWSZE! robi zdjecia na mecie. 
Wszyscy nasi fotografowie (w tym wielu moich bliskich przyjaciol i wspolpracownikow) sa cali i zdrowi. Media donosza, ze w Bostonie zginely 2 osoby, a 28 jest powaznie rannych. 
Nie rozumiem, dlaczego ktos wybral sobie na miejsce zamachu miedzynarodowa impreze o niezwykle pozytywnym wydzwieku, w ktorej biora udzial ludzie z calego swiata, ze wszystkich krajow, o roznych kolorach skory, wyznaniach, o roznym statusie spolecznym... Wogole nie rozumiem, czemu ludzie robia innym ludziom takie rzeczy.

Zalaczam 3 zdjecia Meza w pracy: pierwsze ilustruje nasza ulotke reklamowa i bylo zrobione wlasnie na Boston Marathon. Drugie bylo zrobione w Pasadenie (California) a trzecie w New Jersey. 




Monday, March 11, 2013

Konik

Dixon, klacz rodziny G, ozrebila sie w nocy z 28 lutego na 1 marca. Na swiat przyszlo takie cudo:




A tutaj konik - Joey - 3 dni po narodzinach:

03-03-2013 Dixon And Her Baby from Paulina Sinaga on Vimeo.












Friday, March 8, 2013

Fairfield Park and Recreation Indoor Mini Triathlon 2013

W polowie lutego wraz z kilkoma kolezankami z pracy wzielysmy udzial w Fairfield Park and Recreation Indoor Mini Triathlon 2013 - triatlonie organizowanym przez nasze lokalne centrum sportowe, odbywajacym sie wewnatrz budynku.
Tak, wiem, ze to brzmi zabawnie, ale przy dwudziestostopniowym mrozie trudno zorganizowac impreze sportowa na swiezym powietrzu (chyba, ze zawody narciarskie). Nasz triatlon odbyl sie w basenie, na rowerze stacjonarnym i na biezni.
Gdy otrzymalam email informujacy o triatlonie postanowilam namowic na udzial w nim kolezanki z pracy. Fajnie tak spotkac sie poza biurem i spedzic razem czas, na dodatek aktywnie. Udalo mi sie namowic 5 dziewczyn (w tym jedna w ciazy!) i stworzylysmy dwie druzyny: The Graceful Cheetahs oraz The Purring Cougars (kolezanki z tej druzyny byly nieco starsze, cougar, to okreslenie seksownej starszej pani).
Mnie wypadlo biec. Bieganie nie jest moja mocna strona, nie bylo ono mocna strona moich dwoch pozostalych kolezanek, stwierdzilam wiec, ze poswiece sie dla druzyny.
Maz zostal zatrudniony w charakterze fotografa. Po imprezie pobawilam sie Photoshopem i mamy takie oto pamiatkowe zdjecia:










The Purring Cougars zajely pierwsze miejsce, wygrywajac karnet na silownie. My zajelysmy drugie, wygrywajac karte prezentowa do hipermarketu o wartosci $45. Bawilysmy sie swietnie.